Willem Elias kon de voorbije weken niet veel goed doen. Eerst was er zijn ‘emotioneel’ Facebookbericht waarin hij zonder enige kennis van de feiten de vrouw die Steve Stevaert van verkrachting betichtte wegzette als een leugenares. Vervolgens doken er eerdere berichten van hem op die verkrachting ridiculiseerden, wat nog meer de vraag deed rijzen hoe deze man het ooit tot decaan van een faculteit Psychologie heeft kunnen schoppen. En nu is zelfs de manier waarop hij zijn mandaat ter beschikking stelt zonder meer tenenkrullend.

Op zich is het feit dat de man zich terugtrekt als decaan en gewoon weer professor wordt (u hoeft dus niet meteen met de collectebus rond te gaan) best voldoende. In tegenstelling tot wat Elias zelf lijkt te denken, is het aantal mensen dat hem letterlijk of figuurlijk wil lynchen vrij beperkt. Gelukkig maar. Iedereen heeft het recht om stomme, zelfs zeer stomme dingen te zeggen op Facebook. Maar de VUB en blijkbaar ook hijzelf zagen wel in dat zoiets moeilijk te verenigen is met een functie als decaan. Alleen jammer dat daar bij de aankondiging van zijn terugtreden niets van te merken is.

Vergis u niet, het afscheid van Elias klinkt misschien als een mea culpa, maar is het eigenlijk niet. Elias treedt niet af wegens stuitende domheid, hij is zelf een slachtoffer. Van de sociale ­media, van de hetze, van zijn eigen emotionele kwetsbaarheid. Hij had nooit de bedoeling verkrachting te banaliseren, al is dat de enige boodschap die uit zijn ­gewraakte posts valt af te leiden.

Elias meent zelfs dat hij een interessant studieobject is voor iedereen die het geweld van sociale media wil ­begrijpen. We moeten hem teleurstellen: zijn ervaring is heus niet zo uniek. Iedereen die enige publieke bekendheid geniet, weet hoe genadeloos sociale media kunnen zijn. En iedereen die ooit in een Twitterstorm terecht kwam, weet hoe die je naar adem kan doen happen. Dat is niet mooi en het doet je soms twijfelen aan de ­beschaving. Maar je leert er ook mee leven.

Bovendien zijn er in deze context interessantere ­studieobjecten. Bijvoorbeeld wat een mogelijk verkrachtingsslachtoffer van Stevaert allemaal over zichzelf heeft moeten lezen op sociale media. En kijk eens aan, ook die studie gaat een beetje over Elias. Mocht Elias niet zo exclusief naar zijn eigen navel zitten staren, dan was die ironie hem misschien niet ontgaan.