Bij lange autoritten mag ik graag de collegereeks ‘Psychologie in de rechtszaal’ (zeven cd’s) van wijlen W.A. Wagenaar (1941-2011) afluisteren. En niet alleen omdat het boeiende informatie blijft. Maar ook door Wagenaars’ licht ironische voordracht, timing en vooral permanente verbazing c.q. nauw verholen ergernis over de eigen wijsheid van de juridische wereld.
Het is de permanente confrontatie tussen de wetenschap, waar waarheid betwistbaar is, en het strafrecht dat geen andere uitkomst kent dan zwart of wit. Als de rechter de ‘overtuiging’ heeft dat de dader het gedaan heeft, dan is dát dus de waarheid. Daar steekt Wagenaar de draak mee. En hij stelt misstanden aan de kaak: de slordigheid van de politie bij fotoherkenning bijvoorbeeld. En verder is het een lang en overtuigend pleidooi om meer kennis over het geheugen, herkenning, vrije wil etc. in het strafproces toe te laten.
Lees de volledige versie van dit artikel (912 woorden) op nrc.nl