Stel, je hebt een leuke school met leuke enthousiaste leerkrachten en leuke ouders en niet te vergeten leuke kinderen. Nou ja natuurlijk is niet alles leuk want zwakkere broeders en zusters heb je overal. Maar toch jouw school mag er zijn. En dus wordt er best wel enthousiast en hard gewerkt en zijn de resultaten van het onderwijs absoluut van aanvaardbaar niveau.

Maar.... Aanvaardbaar is niet goed genoeg. Gemiddeld 4 punten scoren boven het landelijk gemiddelde op de Cito-toets is voor jouw bestuur te weinig. Excelleren moet je! De beste school van heel Nederland zul je worden! Goed is niet goed genoeg. Het modewoord is 'ambitie' en de lat hoger leggen. De Minister brult het en de inspectie jankt het haar braaf na.

Dus wat doe je als brave schooldirecteur? Je laat je school eens analyseren. Je laat een onderwijsgoeroe eens kritisch naar jouw school kijken. En wat blijkt? Er deugt niet veel van. Te weinig doorgaande lijn. Te weinig afstemming. Te weinig zelfstandig werken. Te weinig 'maatjeswerk' . Te weinig Dalton-elementen (wat dat ook zijn mag). Te weinig dit en veel te weinig dat.
Natuurlijk zo'n goeroe moet ook zijn geld verdienen.

En dan begint het verbeteringsproces. Vele woensdagmiddagen gaan op aan extra vergaderingen. Zeeën van tijd worden gestopt in afspraken maken, uitproberen, experimenteren en intervisie. ( Ook zo'n geweldig begrip in onderwijsland.)
En na verloop van tijd gaat de 'overkill' zijn tol eisen. De één na de ander kan opeens wegens persoonlijke zaken niet meer alle vergaderingen bijwonen. Steeds meer collega's melden zich een dagje ziek. Griep is favoriet. De gezichten gaan op onweer. "Moeten we dat nu ook nog er bij doen, Burro? Gaan we ons nog eens met lesgeven bezighouden? "

Ik ben het met hen eens. Ik begrijp het volledig. Ik zie een leuk schooltje kapot gaan aan de vernieuwingsplicht.
En nu zijn we nog niet eens begonnen aan de invoering van de wet op het passend onderwijs.

Feit is. Werkplezier mag niet meer.