Ik was bij een promotie waar alles gesmeerd liep. Iedereen was verstaanbaar, de promovenda had prachtige, goedlopende antwoorden, het was een bijeenkomst waar in feite niets op aan te merken was.
Toch gebeurde er op het gebied van taal iets wat mij zeker het laatste kwartier van de verdediging heeft beziggehouden.

Luister naar Paulien Cornelisse

Een van de vragenstelsters zei: 'Zou u over dat onderwerp nog wat willen uitleggen, want dat is iets wat mij puzelt.'
Ik hoor dat en dan denk ik al: 'Oké, tot ziens, nu verdwijn ik in een geobsedeerde staat van zijn waarin ik alleen nog maar na kan denken over dat 'dat puzelt mij'.'
Want het klinkt vreemd.
Het is namelijk een anglicisme ('it puzzles me'). Dat klinkt internationaal. Maar het wordt gekoppeld aan iets wat ik alleen maar kan associëren met spruitjeslucht, sanseveria's, en een triest buurtcentrum waar treurigmakende biljarttrofeeën staan. Ik heb het natuurlijk over het uitspreken van het woord 'puzzle' als 'puzel'.
Ik vind het allemaal niet fout – want ik ben zeer sterk van mening dat iedereen gewoon lekker moet zeggen wat hij wil, en als we elkaar begrijpen is dat allang goed.
Waarom dan toch deze aan irritatie grenzende fascinatie? Bij 'puzel' slaan bij mij eigenlijk de stoppen door maar dat mag niet van mijzelf want dat vind ik snobistisch.
Het laatste kwartier van de promotie heb ik daarover zitten nadenken, en zoals gebruikelijk kwam ik er niet uit.