Mutluluğa alışılır mı?
Yani, “Her şeyim var, mutsuzum” sendromu...
Olabilir mi? Bir insan, her şeyi olduğu hâlde hâlâ mutsuz olabilir mi?
Olabilir...
Zira herkesin mutluluk tarifi farklı...
Hem farklı hem de değişken...
Yaşa, zamana, yere, duruma göre değişiyor.
En çok sevdiğimiz, en fazla istediğimiz bir
şeyi elde ettiğimizde, beklediğimiz kadar mutlu olmadığımıza kendimiz bile
şaşırıyoruz.
Niye?
İşte bunun sebebini bulmuşlar...
‘Next’ sendromu!
“İnsan mutluluğu” üzerine dikkat çeken
araştırmaları ve saptamaları olan psikolog Sonja Lyubomirsky bu durumu çok net
ve basitçe açıklamış.
Genlerimize şifrelenmiş bir mutluluk ayar
noktasına sahip olduğumuzu söylüyor. İyi bir şey olunca mutluluk hissimiz
artarken, kötü bir şey olunca azalıyor. Ancak her iki durumda da, bilimsel
olarak “hedonik uyum” diye adlandırılan güçlü ve inatçı bir olgu nedeniyle ruh
hâlimiz çok geçmeden ayar noktasına geri dönüyor.
Alışıyor yani...
Ama 1 saniyede ama 1 yılda...
Sonuçta alışıyor...
Ama bir eşyaya, ama bir insana...
Mutluluğa veya mutsuzluğa...
Alışıyoruz...
İşte ondan sonra da kıçımız başımız oynamaya
başlıyor!
“Next” sendromu...
“Sırada
ne var?”
Başarı yetmez!
Şimdi bu psikoloğun mutluluk üzerine genel
kanılara aykırı başka enteresan bulguları da var. Mesela, ona göre, kiracılar
ev sahiplerinden daha mutlu!
İyilik yapmak (Çok sık yapmak zorunda
kalmamak şartıyla) insanları daha mutlu hissettiriyormuş.
Güzel bir örnekle bunu açıklamış:
“Sevgilinizin
kahvaltısını bir gün yatağına götürmek harika hissettirir. Bunu her gün yapınca
angarya gibi gelir.”
Mutluluk arayışında, mutsuzlara da göz
atmışlar...
Mutsuzların çok kıyaslama yaptığını ve
sonuçlar hakkında kaygılandıklarını bulmuşlar.
Kendilerinin ne kadar iyi ya da kötü olduğuna
değil de, başkalarına göre nasıl olduklarına bakanlar...
Sloganları da o meşhur alaylı özdeyiş:
“Gerçek mutluluk için başarılı olmak yetmez. Arkadaşların da başarısız olmalı!”
Bu ilkeyi hayatın her alanına taşıyanlar...
Dünyada “mutluluk” üzerine çalışan bilim insanlarının ve araştırmaların sayısı
hiç de az değil.
Ama asıl hedef şu: “Nasıl daha mutlu
olabiliriz?”
Daha doğrusu:
“Kendimizi
nasıl daha fazla mutlu edebiliriz?”
Dikkatinizi çekerim:
“Beni
kim, ne mutlu eder?” değil!