"Beste heer Elias, ik reageer eventjes op wat u zei in de krant", zo begint Ashleys video op DeWereldMorgen.be. "Ik reageer ten eerste vooral om u terecht te wijzen. U bent decaan van de psychologie. Een decaan van de psychologie die zo'n uitspraak doet over verkrachtingsslachtoffers ... Ja, ik moet mijn woede inhouden. Ik ben afgestudeerd als experimenteel psycholoog, ik wou geen klinische doen, maar toch heb ik blijkbaar meer gevoel als klinische psychologe dan jij. Ik vermoed dat jij geen echte psycholoog bent, want een echte psycholoog zou zoiets nooit zeggen."

"Ik ben ook slachtoffer van verkrachting. En net als de vrouw in kwestie heb ik pas bijna drie jaar later aangifte gedaan. En dat terwijl ik mijzelf als een als een van de hardere vrouwen beschouw, zelfs toen, op mijn 21 jaar, beschouwde ik mijzelf als een vrouw die meer voor haar rechten opkwam dan andere vrouwen."

"Misschien is het wel mijn fout?"

"Ik zal even uitleggen waarom ik de verkrachting pas na drie jaar aangegeven heb. Ten eerste ben ik verkracht door mijn vriendje. Ik weet niet wat er erger is: verkracht worden door een vreemde of door je vriend. Maar ik weet gewoon dat de eerste maat tegen wie ik het zei niet echt geloofde dat ik verkracht kon worden door mijn vriendje."

"Ik heb heel lang gedacht dat het misschien wel mijn fout was. Hoewel het feit dat ik hem niet veel seks gaf niet mijn fout was, dat was zijn fout. Omdat hij flirtte met andere meisjes en mijn vertrouwen weg was. En als mijn vertrouwen weg is ... dan geen seks."