De helft van de vrouwelijke artsen, en een kwart van de mannelijke artsen heeft het afgelopen jaar minstens een keer gehuild op het werk, zo blijkt uit de enquête van de Universiteit van Tilburg onder 776 Nederlandse artsen. Lissy de Ridder, kinderarts maag-darm-leverziekten, raakt wel eens geëmotioneerd op haar werk in het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam. Maar liever niet in bijzijn van de patiënt, zegt ze. ,,Ik wil niet dat zij het idee hebben dat ze voor mij moeten zorgen. Als ik tranen voel opkomen, probeer ik dat te vermijden door bijvoorbeeld even de kamer uit te lopen."

Eén keer kreeg ze het te kwaad in het bijzijn van collega's van de intensive care, waar ze destijds werkte. ,,Er overleden drie kinderen in korte tijd na elkaar. Toen het derde kind overleed, was ik er even klaar mee. Mijn incasseringsvermogen was op. Het was belangrijk om daarna met mijn collega's te praten."

Werkdruk
Als een arts huilt waar de patiënt bij is, maakt dat hem nog geen slechte dokter, vinden de artsen zelf. Vaak moet een arts huilen om het ontroerende verhaal en het lijden van de patiënt, of als de situatie van de patiënt doet denken aan een eigen ervaring. Maar het komt ook voor dat een arts moet huilen vanwege privéomstandigheden of door de dagelijkse werkdruk. Dat vinden de meeste artsen minder gepast.