Ziemia, kamienie, włosy, szkło, drewno, a nawet ludzkie ciało czy wydzieliny - to wszystko może budzić chęć zjedzenia u osób cierpiących na dolegliwość łaknienia zwane picą. 

Swoją nazwę pica zawdzięcza popularnemu ptakowi - sroce (zwanej po łacinie pica pica), niesłusznie  oskarżanej o bycie złodziejką, która zje wszystko, co uda jej się zdobyć. Osoby cierpiące na picę charakteryzują się właśnie niepohamowanym apetytem na rzeczy niejadalne - jak ziemia czy drewno lub nieprzetworzone składniki spożywcze (np. mąka czy surowe ziemniaki).

By jadanie rzeczy, które się do tego nie nadają, zostało uznane za zaburzenie zwane picą, musi trwać przynajmniej miesiąc i być niedostosowane do poziomu rozwoju człowieka. Np. próbowanie ziemi czy błota przez dwulatka nie jest niczym niezwykłym i nie kwalifikuje się jako pica. 

Patologiczny apetyt może wystąpić w każdym wieku. Najczęściej jednak pica dotyka dzieci i kobiet w ciąży. W obu przypadkach, zaburzenie zazwyczaj mija samoistnie. Pica charakterystyczna jest też dla osób opóźnionych w rozwoju. To zaburzenie łaknienia może być też wynikiem chorób lub urazów mózgu oraz dolegliwości ośrodkowego układu nerwowego. 

Choć naukowcy potrafią wskazać grupy zwiększonego ryzyka, nie wyjaśnili dotąd jednoznacznie przyczyny dolegliwości. Istnieje kilka teorii próbujących dojść źródeł tego zaburzenia. Za najbardziej prawdopodobną uważana jest teza, głosząca że po produkty niejadalne sięgają osoby z niedoborem składników odżywczych, spowodowanych złą dietą lub niedożywieniem. Zgodnie z tym założeniem apetyt na kamienie, ziemię czy kredę znika, gdy niedobory pierwiastków zostaną uzupełnione.

Innymi czynnikami, które mogą wywoływać picę są choroby psychiczne, zaburzenia rozwojowe (np. autyzm), nieprawidłowa budowa mózgu lub wspomniane już choroby układu nerwowego.

Decydujące mogą być też czynniki kulturowe. W niektórych kręgach (religijnych, narodowościowych czy rodzinnych) zjadanie określonych przedmiotów uważane jest za normę. 

Zazwyczaj spaczone łaknienie ustępuje samoistnie. Szczególnie jeśli pojawia się u małych dzieci i kobiet w ciąży. Jeśli jednak nie mija, wymaga konsultacji psychologicznej lub psychiatrycznej. Po pomoc należy się też zgłosić, gdy osoba cierpiąca na picę, ma apetyt na produkty, które nie tylko nie nadają się do jedzenia, ale są też szkodliwe dla zdrowia lub niebezpieczne (np. szkło). 

Każdy niemal produkt może okazać się "przysmakiem" dla osoby z tym zaburzeniem łaknienia, niektóre jednak wybierane są znacznie częściej niż inne i ich zjadanie ma własne nazwy. 

Do najczęstszych należą:
- amylofagia - zjadanie skrobi,
- autokanibalizm - zjadanie paznokci i własnego ciała,
- emitofagia - zjadanie wymiocin,
- geofagia - zjadanie ziemi,
- geomelofagia - zjadanie surowych ziemniaków,
- hematofagia - wypijanie krwi,
- hialofagia - jedzenie szkła,
-kautopireiofagia - zjadanie wypalonych zapałek,
- koniofagia - jedzenie kurzu,
- koprofagia - konsumpcja kału,
- ksylofagia - jedzenie drewna,
- litofagia - zjadanie kamieni,
- mukofagia - zjadanie wydzielin z nosa,
- trichofagia - zjadanie włosów lub wełny,
- urofagia - wypijanie moczu.

AD/ESE/