Waarom zou iemand seks willen hebben met een dier? De psychologie van bestialiteiten roept veel vraagtekens op. Eerder deze week heeft Denemarken een wet aangenomen waardoor bestialiteiten vanaf 1 juli strafbaar worden gesteld in een poging om dier-sekstoerisme aan te pakken. Bestialiteit (ook bekend als zoöfilie) wordt gewoonlijk gedefinieerd als betrekking hebbende op terugkerende intense seksuele fantasieën en seksuele activiteiten met niet-menselijke dieren. Op dit moment zijn er nog een aantal landen waar zoöfilie legaal is, waaronder Brazilië, Mexico, Thailand, Finland, Hongarije en Roemenië. In de VS is er geen federale wet tegen zoöfilie hoewel de meeste staten het classificeren als een misdrijf en/of wandaad, ook al is het in sommige staten technisch legaal is (bijvoorbeeld, Texas, Kentucky, Nevada, New Jersey, New Hampshire, Wyoming, West Virginia en New Mexico).

In de afgelopen jaren verschenen regelmatig artikelen over de psychologie van veel verschillende soorten zoöfilie, waaronder seksuele activiteiten met honden (cynofilie), katten (aelurofilie), paarden (equinofilie), varkens (porcinofilie), vogels (ornithofilie ), dolfijnen (delfinofilie), hagedissen (herpetofilie) en insecten (formicofilie). Dr. Alfred Kinsey schokte de VS in de jaren ’50 toen hij in zijn beruchte ‘Kinsey reports’ beweerde dat 8% van de mannen en 4% van de vrouwen ten minste één keer seks met dieren had. Misschien niet verrassend, was er een veel hogere prevalentie voor zoöfiele handelingen bij mensen die op een boerderij werkten (bv. 17% van de mannen had een orgastische episode met dieren ervaren). Volgens Kinsey spelen de meest voorkomende seksuele handelingen van mensen met dieren zich af met kalveren, schapen, ezels, grote hoenders (eenden, ganzen), honden en katten.

In de jaren 1970 beweerde de wereldberoemde seksuoloog professor John Money dat zoöfiele gedragingen meestal van voorbijgaande aard waren en zich voordoen wanneer er geen andere seksuele uitlaatklep beschikbaar is. Uit onderzoek dat in de jaren 2000 is uitgevoerd, blijkt dat dit niet het geval is. Tot de komst van het internet, bijna elke wetenschappelijke of klinische studie over zoöfilie waren meldingen van individuen die een behandeling hadden gezocht voor hun ongewone seksuele voorkeur. Echter, het internet bracht veel gelijkgestemde mensen samen en er zijn tientallen websites waar zoöfielen chatten met elkaar en hun video’s delen met inbegrip van het Beest Forum, de grootste online zoöfiele gemeenschap in de wereld met tienduizenden leden.

Bijna alle van de onlangs gepubliceerde studies hebben hun gegevens online verzameld via niet-klinische steekproeven. Al deze studies melden dat de overgrote meerderheid van de zelf-geïdentificeerde mannelijke en vrouwelijke zoöfielen geen seks met dieren hebben omdat er geen andere seksuele uitlaatklep is, maar dat doen omdat het hun seksuele voorkeur is. De meest voorkomende redenen voor de uitoefening van zoöfiele relaties waren aantrekkingskracht van dieren ofwel een verlangen naar genegenheid en een seksuele aantrekkingskracht richting en/of een liefde voor dieren.

Bijvoorbeeld, dr. Hani Miletski ondervraagde 93 zoöfielen (82 mannen en 11 vrouwen). Slechts 12% van haar steekproef zei dat ze betrokken waren bij seks met dieren omdat er geen menselijke partners beschikbaar waren en slechts 7% zei dat het was omdat ze te verlegen waren om seks te hebben met mensen. Voor de vrouwen was de belangrijkste reden voor het hebben van seks met dieren omdat ze seksueel werden aangetrokken tot het dier (100%), liefde en genegenheid voor het dier hadden (67%) en/of omdat ze zeiden dat het dier seks wilde met hen (67%). De meerderheid van Miletski’s steekproef had liever seks met honden (87% mannen, 100% vrouwen) en/of paarden (81% mannen, 73% vrouwen). Slechts 8% van de mannen wilde stoppen met seks met dieren en geen van de vrouwen. In tegenstelling tot de case study meldingen van zoöfilie gepubliceerd vóór 2000, de studies gepubliceerd in de afgelopen 15 jaar met behulp van niet-klinische steekproeven melde de overgrote meerderheid van de zoöfielen dat ze niet lijken te lijden aan enige significante klinische mate van lijden of beperkingen als gevolg van hun gedrag.

In 2011 publiceerde dr. Anil Aggrawal een uitgebreide typologie van zoöfilie in het Journal of Forensic and Legal Medicine. Dr. Aggrawal beweerde dat er 10 verschillende zoöfiele basistypen te vinden waren in zowel de wetenschappelijke en klinische literatuur, evenals enkele theoretische speculaties. Bijvoorbeeld:

1. Mens-dier rollenspelers – degenen die nog nooit seks met dieren hebben gehad, maar seksueel opgewonden worden door seks te willen met mensen die doen alsof ze dieren zijn.
2. Romantische zoöfielen – degenen die dieren houden als huisdier als een manier om psychoseksueel gestimuleerd te worden zonder dat er eigenlijk enige vorm van seksueel contact met hen plaatsvindt.
3. Zoöfiele fantasizers – degenen die fantaseren over het hebben van seksuele omgang met dieren, maar het nooit daadwerkelijk doen.
4. Tactiele zoöfielen – degenen die seksuele opwinding ervaren door het aanraken, strelen of knuffelen van dieren of hun geslachtsdelen, maar eigenlijk geen geslachtsgemeenschap hebben met dieren.
5. Fetisjistische zoöfielen – degenen die verschillende delen van dieren (vooral bont) gebruiken als erotische stimuli als een cruciaal onderdeel van hun seksuele activiteit (meestal masturbatie).
6. Sadistische bestialen – degenen die seksuele opwinding afleiden uit het martelen van dieren (bekend als zoösadisme), maar geen geslachtsgemeenschap met het dier heeft.
7. Opportunistische zoöseksuëlen – degenen die normale seksuele ontmoetingen hebben, maar seksuele omgang met dieren zouden hebben, als de gelegenheid zich voordeed.
8. Regelmatige zoöseksuelen – degenen die liever seks met dieren dan seks met mensen hebben (maar in staat zijn om seks te hebben met beiden). Dergelijke zoöfielen nemen deel aan een breed scala van seksuele handelingen met dieren en houden van dieren op een emotioneel niveau.
9. Moorddadige bestialen – degenen die dieren willen doden om seks met hen te hebben. Hoewel ze in staat zijn om seks te hebben met levende dieren, is er een onverzadigbaar verlangen naar seks met dode dieren.
10. Exclusieve zoöseksuelen – degenen die alleen seks met dieren hebben, met uitsluiting van de menselijke seksuele partners.

Mens-dier rollenspelers worden niet door iedereen gezien als zoöfielen, als dit ook de ‘furry’ (de harige) zou omvatten (individuen die zich kleden als en engageren in sociale interacties als dieren). Er is geen officiële definitie van wat een ‘harige’ eigenlijk is, hoewel de meeste furries het erover eens zijn dat zij een belang in fictieve antromorfische dierlijke personages die menselijke eigenschappen en persoonlijkheden en/of mythologische of imaginaire wezens die de mens en/of bovenmenselijke capaciteiten bezitten hebben delen. De furry heeft ook zijn eigen woordenschat met woorden zoals ‘fursona’ (harige persona), ‘plushie’ (persoon die seks heeft met knuffels) en ‘yiff’ (harige pornografie). Een studie van David J. Roest van 360 leden van de harige gemeenschap stelde minder dan 1% waren plushofiles en dat 2% waren zoöfielen.

Veel zoöfielen geloven dat hun seksuele voorkeur in de komende jaren zal worden gezien als niet anders dan homo of hetero. Daar is de auteur van het artikel in The Independent het niet mee eens omdat dieren geen toestemming kunnen geven (hoewel veel zoöfielen beweren dat de dieren waar ze seksuele relaties mee hebben wel ‘toestemming’ geven). Het enige wat we wel weten is dat het internet een revolutie heeft teweeggebracht in de manier waarop wij ons onderzoek doen en toegang krijgen tot moeilijk te bereiken groepen. Dankzij online onderzoek is zoöfilie slechts een van de vele seksueel atypisch gedragingen waar we zowel gedragsmatig als psychologisch meer over weten nu.