Column Albert Aalderingen - Buitenstaander
Ik woon sinds begin vorig jaar in Vleuterweide. Na mijn management opleiding ben ik ook opleidingen en trainingen gaan volgen die meer over de "zachte" kant van het leven gaan. Enkele jaren psychologie en een coachopleiding gaven me een beter beeld van mezelf en mijn mede-aardbewoners. Ik ontdekte dat de samenleving, als je het zo mag zeggen, bestaat uit groepen die elk een gezamenlijke belangstelling of gezamenlijke doelen delen. Dat kunnen zakelijke doelen zijn of religieuze belangstelling of hobby's bijvoorbeeld.
Ik ben opgegroeid in een dorp en daar herinner ik me ook een soort groepsgevoel van. Eigenlijk heel vanzelfsprekend, je groeit op in een gemeenschap met duidelijke afbakeningen en soorten mensen. Tenminste, zo voelde dat aan. Je had onze kerk (katholiek) en de "anderen" die naar een ander kerk gingen en dus had je daar vrijwel geen contact mee, je kende ze nauwelijks. Die mensen kwamen niet bij mijn vader in de zaak en hun kinderen zaten op "de andere school". Ik herinner me dat ik die kinderen een beetje zielig vond want die moesten zelfs op zondag naar school (zondagsschool) Eigenlijk nu ik er zo over nadenk was de religieuze splijtzwam in zo'n klein dorp van ongeveer 5000 inwoners een soort stilgezwegen afspraak waar je onbewust mee opgroeide. Je wees de ander niet af en je voelde jezelf ook niet afgewezen, hoewel je wel de indruk kon oplopen dat onze kerk beter was dan "die andere". Hun kerkgebouw was ook lang niet zo imposant als de onze en ook vooral veel kleiner. Dat betekende voor mij als kind wel iets merk ik achteraf, je voelt je toch de sterkere misschien zelfs wel even behorend bij de superieure groep. Telkens als er twee of meerdere groepen vergeleken worden ontstaat er een bepaald waardeoordeel op grond van kwaliteit of aantal denk ik. Dan kan ook de ervaring opdoemen dat je bij de minderen hoort en niet bij die anderen. Nu is dat al weer een slordige 45 jaar geleden dus de jonge lezer zal zich er misschien niet in herkennen maar groepen waren er en er was een dringende sortering op grond van kerk.
Ik heb veel gewerkt als coach en trainer met cliënten met een sterk religieuze achtergrond en daar merk je ook dat er soms strikte scheidingen op grond van geloofsovertuigingen bestaan. Ik ken een plaats van ongeveer 13000 inwoners waar zich in de loop der jaren telkens afsplitsingen voorgedaan hebben als de Bijbel geïnterpreteerd werd op een manier die een afsplitsing dringend noodzakelijk maakte om de eigen identiteit te bevestigen. Voor zover ik weet waren er enkele jaren geleden zo'n 21 geloofsrichtingen die hoewel ze allen een christelijke achtergrond hadden, zich toch niet konden verenigen in een en dezelfde kerk. De eigenheid is belangrijk als het om jezelf gaat blijkbaar. Tenslotte wil je niet overal bijhoren. Datzelfde zie ik in meer of mindere mate terug in de sociale media, ikzelf zit privé op Facebook en voor de zakelijke relaties op Linkdin. Loopt natuurlijk een beetje door elkaar maar goed, ik ben op Linkdin lid van 52 groepen waarin ik met de leden van de verschillende groep een gezamenlijke belangstelling deel.
Ik merk dat me dat bevestigt in mijn identiteit, ik voel me iemand met een label , een etiket en weet dat andere leden van zo'n groep dat waarschijnlijk ook zo voelen. Samen zijn dus. Ik hoor er een beetje bij. Het bakent terrein af. Als ik iets schrijf in de groep die zich bezig houdt met coachen, weet ik precies de kaders waarbinnen ik moet communiceren, dat onderwerp deel je samen. Waar je vroeger hetzelfde kon vinden in de keuze tussen twee kerken die min of meer opgelegd werd door de keuze van je ouders en hun ouders en nog veel verder terug, kun je nu uit duizenden groepen kiezen om je bij aan te sluiten. Heerlijk, je leest wat anderen vinden, roepen of veroordelen en je kunt risicoloos kijken wie bij welke groep aangesloten is. Zo mijmerend hierover herinner ik me dat ik wel eens wil "bevrienden" of linken met mensen die ik oppervlakkig ken maar wel nieuwsgierig ben naar wat ze zoal doen op facebook of Linkdin, meestal leidt dat tot een warm welkom in hun vriendengroep maar soms een enkele keer op een botte afwijzing.
Nu kun je bij Facebook reageren op een vriendschapsverzoek door aan te geven dat je de ander niet kent en dat je je min of meer lastiggevallen voelt en dat komt je dan op een blokkade te staan. Dat is voor enige tijd geen vriendschapsverzoeken te kunnen versturen. Dat hakt erin, je voelt je afgewezen en niet begrepen in je goede bedoelingen. Hoe kan iemand nou geen vriendschap met me willen aangaan? Ik voel me dan afgewezen en krijg het gevoel dat de ander zich blijkbaar superieur voelt aan mij. Gek dat ik dat nu zo kan ervaren ik vind het eigenlijk helemaal niet zo geweldig belangrijk wat iemand van me vind en toch wil ik er dan bij-horen gewoon een beetje positief naar je medemens. Het voelt een beetje aan alsof je aangeboden hand wordt geweigerd bij een kennismaking.
Soms mis ik de oude manier van met elkaar omgaan op een dorp waar je gewoon iedereen groet die je tegenkomt. Misschien komt het ook omdat je anoniem een uitgestoken hand kunt weigeren op de digitale snelweg, ach ze zullen hun redenen wel hebben. Maar ik doe er wat aan, ik ben vanaf het begin dat ik hier woon begonnen met iedereen waar ik oogcontact mee krijg te groeten en vrijwel iedereen groet terug, soms bij de tweede keer pas maar ze groeten terug. Sommigen kijken blij verrast terug en groeten dan en de keren daarna is het meestal steeds hartelijker. Heerlijk. Zo gezien is Vleuterweide een prachtige wijk met allemaal groetende mensen van allerlei groepen door elkaar, met of zonder hond met of zonder kinderen, bakfiets, boodschappentassen met of zonder een bepaalde uitgesproken geloofsovertuiging. Het doet er eigenlijk niet zo toe, je kunt iedereen ont-moeten. Tenslotte kan je ook niet weten hoe eenzaam de ander kan zijn. Hoe belangrijk dat ene vriendelijke contactmoment is. Er gaat toch niets boven gewoon warm menselijk contact.
Albert Aaldering
trainer en coach bij Buroo Spinoza
---------------------------------------------------------------------------------
Albertus Aaldering (1957), werkt als trainer en coach op het raakvlak van de zakelijke en menselijke kanten van onze samenleving. Albert geeft advies, trainingen en cursussen met de nadruk op ontwikkeling van mens en organisatie bij Buroo Spinoza, heeft een eigen adviespraktijk in Vleuten en werkt klusmatig in bedrijven waar de effectiviteit te wensen overlaat. Woont sinds voorjaar 2011 in Vleuterweide.