Hoe de methode werkt, is niet geheel duidelijk. Maar ik hoor er zulke goede verhalen over dat ik contact zoek met de afdeling Klinische Psychologie van de Universiteit Utrecht. Ik kom terecht bij Jeroen. Nadat ik hem mijn traumatische ervaring uit de doeken doe, opgelopen door mijn verhuizing als achtjarig meisje uit de tropen naar Nederland, kan ik vrij snel bij hem terecht.

Gelukkig. Want die nare ervaring speelt nu sterk op sinds mijn terugkeer uit voormalig Nederlands Nieuw-Guinea, mijn geboorteland (nu de Indonesische provincie Papua). Ik ervaar Nederland nu opnieuw als onveilig, vijandig. Er is een diepe paniek die bezit neemt van mij. En daar wil ik vanaf. Want ik begrijp wel dat dit een oud verhaal is, een oude groef in een plaat waar ik uit wil stappen. Even simpel gezegd ga je bij EMDR-therapie terug naar dat specifieke moment dat je je verschrikkelijk voelde. Jeroen vraagt mij naar zo'n gebeurtenis.

Ik zie mijzelf direct in ons huis in Driebergen, 1965. Mijn vader is nog niet in Nederland, en mijn moeder is ook weg. Die is met de bus naar Zeist, om spullen uit de Chinese toko te halen. Ik blijf achter, met mijn jongere zusje en broertje, vijf en twee jaar. Ik ben de oudste, dus wordt van mij verwacht dat ik oppas. De buurvrouw is wel in de buurt. Als mijn moeder niet op het afgesproken tijdstip terug is, raak ik in paniek. Als klein kind denk je niet: ik kan dit niet, ik kan die verantwoordelijkheid niet aan in deze totaal vreemde en voor mij vijandige omgeving. Een kind raakt in paniek en voelt zich totaal verloren. Ik herinner me dat ik door de heg tussen onze tuinen naar de buurvrouw hol. De tranen stromen over mijn wangen als ik dit aan Jeroen vertel.

Reageren? Mail naar: redactie@onsutrecht.nl