Op het moment dat ik mijn studentensalaris ontvang (dat is geen synoniem voor studiefinanciering, maar het resultaat van het hebben van een bijbaan of stage) sta ik in de plaatselijke Bruna te staren naar het rek met tijdschriften.

Glossy’s, psychologie, honden, auto’s, stripverhalen…alle tijdschriften staan met verschrikkelijk mooie afbeeldingen en schreeuwerige koppen te verkondigen waarom je het zou moeten kopen.

Er zijn weekbladen vanaf een euro en vanaf 5 euro ben je trotse eigenaar van een ingebonden fullcolour maandmagazine.

Elke keer weer sta ik te kijken welke ik nu weer mee naar huis ga nemen. En elke keer weer trap ik erin.

Neem nu de Cosmopolitan. Gemaakt voor vrouwen van ongeveer 25 tot 35 jaar die vooral niet oud willen worden en graag 1/3e van hun salaris aan kleding uitgeven. Ik ga hier geen oordeel geven over een bepaalde leefstijl dus dit laat ik verder buiten beschouwing.

Ik heb deze Cosmopolitain ook een tijdje gelezen en heb een mini-test gedaan. Neem twee dezelfde tijdschriften uit een verschillende maand/week/jaar. Neem ze allebei door en verbaas je over hoeveel ze op elkaar lijken.

Volgende test. Lees elk artikel met de volgende zin in je achterhoofd: wist ik dit al? Natuurlijk weet je het al dat je een lieve vriend hebt als hij je een cadeau geeft die je al heel lang wilt hebben. Natuurlijk weet je dat het goed voor je is om elke dag 30 minuten te hardlopen en dat Amy Winehouse nu wel ineens een stijlicoon is.

Door deze twee testen heb ik besloten nooit meer zo’n glossy tijdschrift te kopen. Elke keer verdwijnt hij in de kast en ik ben 5 euro en 30 minuten tijd kwijt.

Toch heb ik verschrikkelijk veel moeite om zulke tijdschriften maar niet te kopen. De plaatjes zijn mooi, de onderwerpen houden je bezig. (en weet je dus het meeste al van) Waarom is het toch zo moeilijk?

Misschien volgende keer maar een psychologie magazine kopen.

Sharon.