Αφού ο κ. Γιώργος Κατρούγκαλος άνοιξε το βιβλίο του κ. Τάσου Γιαννίτση «Το ασφαλιστικό και η κρίση» (εκδόσεις Πόλις), όπως ο ίδιος είπε στη Βουλή (26.1.2016), δεν το διάβαζε ολόκληρο για να προστατεύσει τον πρωθυπουργό από τις ανακρίβειες που εκστόμισε κατά την προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση;

Ο κ. Αλέξης Τσίπρας ψέλλισε –επιτέλους!– κάποιους δείκτες για το ασφαλιστικό, αλλά γρήγορα συνήλθε και επέστρεψε στο δόγμα «τα συνθήματα πάνω από τους αριθμούς». Μπέρδεψε πάλι τη σχέση αιτίου και αιτιατού. Δεν κατανοεί πως το ασφαλιστικό δεν κατέρρευσε λόγω της κρίσης, αλλά αυτό συνέβαλε τα μάλα για να έρθει η κρίση.

Προφανώς δεν είδε την ανάλυση της κρατικής χρηματοδότησης του ασφαλιστικού συστήματος που έχει στο βιβλίο του ο κ. Γιαννίτσης. Ο κρατικός προϋπολογισμός την περίοδο 2000-2014 χρηματοδότησε τα ασφαλιστικά ταμεία με 156,1 δισ. Την ίδια περίοδο το δημόσιο χρέος αυξήθηκε κατά 185 δισ. Το 84% του νέου χρέους αυτής της περιόδου οφείλεται στο Greek-Dream, που είναι η «σύνταξη, γιορτή και σχόλη». Αν η συνεισφορά του κράτους στα Ταμεία παρέμενε στα επίπεδα του 2000, ήτοι 4,4 δισ., το δημόσιο χρέος μας θα ήταν «κουρεμένο» κατά ένα ακόμη PSI, δηλαδή μικρότερο κατά 94,4 δισ. Ομως κατά το χουβαρνταλίδικο 2009, η συνεισφορά του κράτους στα ασφαλιστικά ταμεία σχεδόν τετραπλασιάστηκε (16 δισ.) σε σχέση με το 2000, ενώ ακόμη και το 2014, έτος βαθιά κρίσης, παρέμεινε σχεδόν τριπλάσιο: 11 δισ.

Το τελευταίο οφειλόταν στον «περιορισμό του κράτους» διά της συνταξιοδότησης των υπαλλήλων του. Ενώ οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βγήκαν στην ανεργία, οι δημόσιοι υπάλληλοι βγήκαν στη σύνταξη.

Να σημειώσουμε εδώ ότι από τα 156,1 δισ. που έδωσε το κράτος στα ασφαλιστικά ταμεία, η μερίδα του λέοντος πήγε στον ΟΓΑ: 73,7 δισ.

Ομως τα 156,1 δισ. της κρατικής συνεισφοράς στα Ταμεία δεν είναι ολόκληρο το στόρι. Υπάρχουν και οι συντάξεις του δημοσίου τομέα. Η σωρευτική δαπάνη του κράτους για συντάξεις στον ιδιωτικό και στον δημόσιο τομέα την περίοδο 2000-2014 έφτασε τα 229,8 δισ. ευρώ. Θα συμφωνήσουμε ότι μεγάλο μέρος αυτού του ποσού δικαίως δόθηκε, αλλά επίσης μεγάλο μέρος είναι προϊόν του πελατειακού κράτους, που μεταφράστηκε σε πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, σε αστρονομικά εφάπαξ, και συντάξεις που έφταναν το 110% του τελευταίου μισθού. Οπως φυσικά και σε συντάξεις χωρίς εισφορές π.χ. του ΟΓΑ.

Ο κ. Γιαννίτσης επισημαίνει ότι το ασφαλιστικό «είναι το αποτέλεσμα αντιλήψεων και επιλογών που υποκατέστησαν την έννοια της στρατηγικής με μια δήθεν ηρωική βουλησιαρχία ή τα άγρια ένστικτα ενός διανοητικού σκοταδισμού: δεν χρειάζεται να γίνει τίποτα και έτσι δεν θα επιδεινωθεί τίποτα. Το μαγικό “ηρωολατρικό μοντέλο” που σαγήνεψε την κοινωνία στο θέμα του ασφαλιστικού, αλλά και σε άλλα, επίσης πολύ σημαντικά εθνικά θέματα, συνετέλεσε, πότε σιωπηλά και πότε με πολλή φασαρία στην ωρίμανση του καταποντισμού, που σταδιακά μετατρεπόταν σε αναπόφευκτο αποτέλεσμα. Ο καταποντισμός, βεβαίως, δεν εμφανιζόταν ως αποτέλεσμα εσφαλμένων “ηρωολατρικών” αντιλήψεων και αποφάσεων, αλλά αποδιδόταν σε άλλους εξωγενείς παράγοντες».

Υπό την έννοια αυτή έχει δίκιο ο κ. Τσίπρας όταν λέει ότι δεν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δημιούργησε το πρόβλημα· ασχέτως αν συνέβαλε κατά πολύ και αγωνιστικώς να διογκωθεί. Η ευθύνη κυβερνήσεων, αντιπολιτεύσεων, συνδικάτων, κοινωνίας (αν και σε διαφορετικό ποσοστό) είναι συνολική. Αυτό για το οποίο ευθύνεται ο κ. Τσίπρας είναι ότι ακόμη και σήμερα συνεχίζει να μην εμφανίζει την κατάρρευση «ως αποτέλεσμα εσφαλμένων “ηρωολατρικών” αντιλήψεων», αλλά την αποδίδει σε εξωγενείς παράγοντες (ΔΝΤ, PSI κ.λπ.).

Την Τετάρτη στη Βουλή ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης θαρρετά αναγνώρισε τις ευθύνες της παράταξής του. Είναι η ώρα του κ. Τσίπρα να πει μια φορά ολόκληρη την αλήθεια. Και –ποιος ξέρει;– μπορεί να του βγει σε καλό...