Η ζωή κάνει... κύκλους και παίζει περίεργα παιχνίδια. Πριν από λίγες ημέρες ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων «Λονδίνο 2012», Ολυμπιονίκης και παλαιός βουλευτής του Συντηρητικού Κόμματος, ο βαρώνος Σεμπάστιαν Κόου, έγινε πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Κλασικού Αθλητισμού (IAAF). Δεν είναι, όμως, ο μόνος Αγγλος ευγενής που έχει βρεθεί στον προεδρικό θώκο του κλασικού αθλητισμού. Στο παρελθόν, στην ίδια καρέκλα καθόταν ο μαρκήσιος, Ντέιβιντ Τζορτζ Βρόνλοου Σίσιλ, γνωστός ως λόρδος Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ, ο οποίος ήταν επικεφαλής της διοργάνωσης των Αγώνων του 1948. Και οι δύο Ολυμπιονίκες, βουλευτές του Συντηρητικού Κόμματος και με τίτλους ευγενείας. Μοναδική διαφορά το άθλημα. Στα 400μ. μετ’ εμποδίων ο Μπέργκλεϊ, στα 1.500μ. ο Κόου. Ο Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ πρόσφερε τα μέγιστα στον στίβο και το Ολυμπιακό Κίνημα. Μένει να δούμε εάν θα κάνει το ίδιο και ο διάδοχός του.

Ο 6ος μαρκήσιος του Εξετερ γεννήθηκε το 1905 (έτος που ιδρύθηκε η βρετανική ολυμπιακή επιτροπή) στο Στάμφορντ του Λινκολσάιερ και οι γονείς του τον έστειλαν στο Ινστιτούτο Λε Ροζέ της Ελβετίας, στη συνέχεια πήγε στο Κολέγιο του Ιτον και μετά στο Κολέγιο Μαγκνταλίν του Κέμπριτζ. Από μικρό παιδί υπήρξε δραστήριος και κοινωνικός, ενώ ήταν και από τα βασικά μέλη της Λέσχης του Πανεπιστημίου.

Στο Κέμπριτζ φάνηκε και το ταλέντο του στον στίβο. Ξεχώρισε στα εμπόδια και σε ηλικία 19 ετών εκπροσώπησε τη χώρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στο Παρίσι. Πήρε μέρος στα 110 μ. εμπ. αλλά δεν κατάφερε κάτι αξιόλογο.

Αμέσως μετά επέστρεψε στα θρανία αλλά ο αθλητισμός είχε μπει στο... αίμα του. Αρχισε να προπονείται περισσότερες ώρες και ξεχώρισε στο βρετανικό πρωτάθλημα αλλά και στους αγώνες των πανεπιστημίων. Το 1927 εντυπωσίασε φοιτητές και εκπαιδευτές όταν κατάφερε να τρέξει γύρω από τη μεγάλη πλατεία του Πανεπιστημίου Κέμπριτζ μέχρι το ρολόι να χτυπήσει 12 φορές (δηλαδή διένυσε 367 μέτρα σε λιγότερο από 43,6). Από τότε πολλοί προσπάθησαν να κάνουν το ίδιο αλλά ο μόνος που το κατάφερε ήταν ο Σαμ Ντόμπιν, το 2007. Ακόμα και σήμερα αυτός ο γύρος αποτελεί κάτι σαν παραδοσιακό αγώνα για τη σχολή.

Η σκηνή αυτή ενέπνευσε τον σκηνοθέτη Χιου Χάντσον και τη χρησιμοποίησε στην ταινία «Δρόμοι της Φωτιάς» (Chariots of Fire), στην οποία έχει γράψει μουσική ο Βαγγέλης Παπαθανασίου και τιμήθηκε με Οσκαρ.

Ο πρωταγωνιστής της ταινίας πετυχαίνει τον ίδιο άθλο. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ δεν επέτρεψε να χρησιμοποιηθεί το όνομά του στην ταινία διότι περιείχε ανακρίβειες. Η ταινία αναφέρεται στη νίκη του Βρετανού Χάρολντ Εϊμπραχαμς στους Ολυμπιακούς του 1924, στα 100 μ., αλλά ο Μπέργκλεϊ δεν τον είχε αντιμετωπίσει ως αντίπαλο, όπως φαίνεται στην ταινία, και γι’ αυτό δεν έδωσε την άδεια.

Το 1928 πήρε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Αμστερνταμ όπου κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα 400μ. εμπ. με 53,4, χρόνος που αποτέλεσε νέο ολυμπιακό ρεκόρ. Οταν επέστρεψε στο Λονδίνο τον υποδέχθηκαν χιλιάδες Βρετανοί. Τα επόμενα χρόνια διακρίθηκε στους, τότε, Αγώνες της Βρετανικής Αυτοκρατορίας (σημερινοί Αγώνες Κοινοπολιτείας).

Το 1931 εξελέγη βουλευτής στην περιφέρεια Πίτερμπουργκ (έξω από το Λονδίνο) αλλά αυτό το αξίωμα δεν τον άφησε μακριά από τα στάδια και συνέχισε να προπονείται. Η τελευταία του συμμετοχή σε Ολυμπιακούς ήταν το 1932 (Λος Αντζελες). Τερμάτισε 4ος στα 400μ. εμπ., 5ος στα 110 μ. εμπ. αλλά στη σκυταλοδρομία 4Χ400, μαζί με τους άλλους Βρετανούς, ανέβηκε στη δεύτερη θέση του βάθρου.

Οι «Αγώνες της Λιτότητας»

Η αγάπη του λόρδου Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ, για τον αθλητισμό και η προσφορά του σε αυτόν είχε γίνει γνωστή σε όλο τον κόσμο. Το 1933, σε ηλικία μόλις 28 ετών, έγινε μέλος της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής.
Αθλητισμός και πολιτική ήταν οι δύο μεγάλες αγάπες της ζωής του Λόρδου. Μέσα από τη δεύτερη προσπαθούσε να βοηθήσει την πρώτη. Το 1943 παραιτήθηκε από την έδρα του για να αναλάβει Κυβερνήτης των Βερμούδων, μία θέση που διατήρησε μέχρι και και το τέλος του Πολέμου, το 1945. Εξάλλου, ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος είχε βάλει τον αθλη

Το τέλος του καταστροφικού πολέμου βρήκε τις χώρες να μαζεύουν τα... κομμάτια τους. Το ίδιο προσπάθησε να κάνει και ο αθλητισμός. Η βρετανική πρωτεύουσα την ώρα που... ανάρρωνε από τις σοβαρές καταστροφές, τις οποίες υπέστη από τους βομβαρδισμούς, ανέλαβε να διοργανώσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948. Ο λόρδος Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ, ο οποίος από το 1946 είχε εκλεγεί πρόεδρος της IAAF, υπήρξε από τους πρωτεργάτες αυτού του εγχειρήματος που χαρακτηρίστηκαν ως οι «Αγώνες της Λιτότητας». Χρησιμοποίησε όλες τις γνωριμίες του, δανείστηκε χρήματα και κατάφερε μέσα από τους στρατώνες, τα σχολικά οικοτροφεία, όπου έμεναν οι αθλητές, και τα παλιά στάδια με εμφανή τα σημάδια από τους βομβαρδισμούς να αναδείξει το Ολυμπιακό Πνεύμα αλλά και να βοηθήσει στη συνέχιση του θεσμού. «Το Ολυμπιακό Πνεύμα στήριξε όλους όσοι εργαστήκαμε για τη διοργάνωση. Πρόκειται για μία ημερομηνία ορόσημο», τόνισε στην ομιλία του στο στάδιο Γουέμπλεϊ, στις 29/7/1948, στην Τελετή Εναρξης. Οι Αγώνες του 1948 σημείωσαν τεράστια επιτυχία και ήταν κερδοφόροι.

Ο λόρδος Μπέργκλεϊ τα επόμενα χρόνια αφιέρωσε τη ζωή του στον στίβο και στο Ολυμπιακό Κίνημα.

Πρωτεργάτης της επιστροφής της ΕΣΣΔ το 1952

Ο μαρκήσιος Ντέιβιντ Τζορτζ Μπρόνλοου Σίσιλ, γνωστός στον αθλητισμό ως λόρδος Ντέιβιντ Μπέργκλεϊ, με τις πράξεις του είχε κερδίσει τον σεβασμό όλων των ανθρώπων που αγαπούσαν τον αθλητισμό. Μετά την επιτυχή διοργάνωση των Αγώνων του 1948 αφιέρωσε τη ζωή του στο όραμα του Πιέρ ντε Κουμπερτέν.

Υπήρξε πρωτεργάτης της επιστροφής των αθλητών της, τότε, ΕΣΣΔ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1952. «Είχε την υποστήριξη όλων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης. Τον σέβονταν γιατί ήταν αθλητής», έχει πει γι’ αυτόν ο παλαιός πρόεδρος της ΔΟΕ, λόρδος Κιλάνιν.

Ο σεβασμός των ανθρώπων του αθλητισμού ήταν μεγάλος αλλά όχι τόσο ώστε να τον εκλέξουν πρόεδρο της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής, τις δύο φορές που έθεσε υποψηφιότητα, οι οποίοι προτίμησαν τον Αμερικανό, Εϊβερι Μπράντετζ. Ετσι, έμεινε στη θέση του αντιπροέδρου. «Θα μπορούσε να προσφέρει ανεκτίμητες υπηρεσίες. Οι γνώσεις του ήταν τεράστιες. Η ήττα του θεωρείται ήττα για το Ολυμπιακό Κίνημα», θα δηλώσει ύστερα από χρόνια ο λόρδος Κιλάνιν.

Το 1968, στους Ολυμπιακούς του Μεξικού, έδωσε τα μετάλλια στους νικητές των 200 μ., όπου οι Τόμι Σμιθ και Τζον Κάρλος είχαν φορέσει μαύρα γάντια, σύμβολο του επαναστατικού κινήματος Black Power, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την καταπίεση των μαύρων στις ΗΠΑ. Οταν οι δημοσιογράφοι τον ρώτησαν εάν παρατήρησε τα γάντια απάντησε διπλωματικά: «Νόμιζα ότι είχαν πληγωθεί τα χέρια τους».

Για τελευταία φορά βρέθηκε δίπλα στο Ολυμπιακό Κίνημα το 1981, στη Σύνοδο της ΔΟΕ στο Μπάντεν (Γερμανία) . Εφυγε από τη ζωή στις 22 Οκτωβρίου 1981. «Λίγοι άνδρες πρόσφεραν τόσα πολλά στον στίβο και το Ολυμπιακό Κίνημα. Ο Μπέργκλεϊ ήταν ανάμεσα σε αυτούς που έμειναν πιστοί στις ιδέες του Πιέρ ντε Κουμπερτέν», έγραψε γι’ αυτόν o «Guardian».