Πριν από έξι χρόνια, Δεκέμβριο του 2009, είχα λάβει στο mail μου επιστολή από μια μητέρα, της οποίας ο γιος γνώριζε τόσο τον Αλέξη Γρηγορόπουλο όσο και τον Σόλωνα Καρυδάκη. Τα δύο αγόρια χάθηκαν με απόσταση ενός χρόνου. Ο ένας δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από αστυνομικό, ο άλλος παρασύρθηκε, σκοτώθηκε και εγκαταλείφθηκε στην Κηφισίας από διερχόμενο οδηγό. Αφορμή, άρθρο μου που αναφερόταν στους δύο θανάτους. Εγραφε, τότε, η αναγνώστρια Ι.Λ.: «Είμαι μητέρα ενός 16χρονου αγοριού που έχει άμεση σχέση και με τα δύο αυτά βίαια περιστατικά... Ο Γρηγορόπουλος ήταν συμμαθητής και φίλος του γιου μου. Το βράδυ της Παρασκευής 4 Δεκεμβρίου που έγινε το δυστύχημα στην Κηφισίας, ο γιος μου ήταν εκεί δίπλα, λίγο παραπέρα... δεν είδε το συμβάν αλλά είδε το παιδί στην άσφαλτο χτυπημένο μέχρις ότου έρθει το ΕΚΑΒ. Οπως καταλαβαίνετε και οι δύο θάνατοι τον έχουν συνταράξει. Κι εμένα βέβαια...
»Τουλάχιστον ο τραγικός θάνατος του Σόλωνα Καρυδάκη είχε ένα θετικό αποτέλεσμα. Η πεζογέφυρα θα κατασκευαστεί, ύστερα από την κινητοποίηση που έγινε. Ο θάνατος του Αλέξη (έτσι φώναζαν οι φίλοι του τον Αλέξανδρο: Αλέξη ή Gregory) όμως δεν έχει ακόμη θετικά αποτελέσματα. Η βία συνεχίστηκε και φέτος και πολύ φοβάμαι ότι θα συνεχίζεται κάθε χρόνο τέτοια μέρα. Τα παιδιά που θέλουν ειρηνικά να διαμαρτυρηθούν για τον θάνατό του βρίσκονται μπροστά σε ένα αδιέξοδο και η “φωνή” τους παγιδεύεται. Δεν κατεβαίνουν στο κέντρο της Αθήνας με τον φόβο ότι θα υπάρξουν επεισόδια και ό,τι συζητήσεις κάνουν μέσα στο πλαίσιο του σχολείου και της μαθητικής κοινότητας αισθάνονται ότι και πάλι δεν “ακούγονται”. Δεν “ακούγονται” από εμάς, τους ενήλικες, εμάς που έχουμε διαμορφώσει την τρέχουσα “πραγματικότητα” μέσα στην οποία βρίσκονται και “παλεύουν” τρόπο τινά να την αλλάξουν. Γιατί αυτός είναι άλλωστε και ο “ρόλος” τους. Ο “ρόλος” τού κάθε έφηβου. Να θελήσει να αλλάξει τις καταστάσεις.
»Ηθελα να σας ρωτήσω, κατά τη γνώμη σας, πώς θα μπορούσε να βγει κάτι θετικό από τον θάνατο του Αλέξη; Κάτι που να μπορούσε να δώσει και μια “φωνή” στα παιδιά, μια συλλογική ειρηνική “φωνή”, έτσι ώστε να μπορέσουμε να τα “ακούσουμε” εμείς οι ενήλικες;
Αναζητώ ένα θετικό αποτέλεσμα σε αυτήν την τραγωδία... κάτι που να μην μπλεχτεί μέσα σε μεγαλεπήβολα λόγια πολιτικών.
»Αναζητώ μια άλλη “πεζογέφυρα” που να επιτρέπει στα παιδιά να μπορούν να εκφράσουν τις ιδέες, τους προβληματισμούς τους, τα συναισθήματά τους για τον Αλέξη, με ασφάλεια... κάθε χρόνο. Μια “πεζογέφυρα” που να είναι ορατή από όλους μας».
Δεν της απάντησα ποτέ. Ούτε τώρα έχω απάντηση. Στα χρόνια που μεσολάβησαν τίποτα δεν είναι ίδιο· ούτε τα «παιδιά» ούτε οι «γονείς». Οι μαθητές του 2008 είναι τώρα ενήλικοι. Πολύ λίγοι, ευτυχώς, χρησιμοποίησαν το «τραύμα» από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου για να καλύψουν τη σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τους «Πυρήνες της Φωτιάς». Η βία αναπαράγει και πολλαπλασιάζει τη βία.Το αξίωμα αυτό έχει αποδειχθεί.
Η εσωτερική τρομοκρατία που αναπτύχθηκε μετά τον Δεκέμβρη του 2008 δεν έχει ως πηγή εκείνη την αιματηρή νύχτα. Οι πάσης φύσεως συμμορίες που άρχισαν να δρουν στην πόλη, με ή χωρίς ιδεολογικό πρόσημο, είχαν στενή σχέση με το έγκλημα και καθόλου με τη διαμαρτυρία. Εκτός εάν περάσουμε στα αχαρτογράφητα νερά όπου και το έγκλημα είναι μορφή «διαμαρτυρίας».
Η ανομία τροφοδοτείται από την ανοχή ή την αδιαφορία, ισχυροποιείται από τις σχέσεις της πολιτικής εξουσίας με το οργανωμένο έγκλημα, διακινείται στα γήπεδα από τον διευρυνόμενο χουλιγκανισμό που απλώνεται στους δρόμους, με πολυεθνικά χαρακτηριστικά.
Ενας είναι ο μύθος που πρέπει να σβήσει: ότι πίσω από τις καταστροφές ή την απειλή της ζωής των πολιτών υπάρχει πολιτικό κίνημα ή αίτημα. Οταν εξέλιπε το σοκ από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου, το μόνο που απέμεινε ήταν στάχτες και κάπνα. Μια πόλη που άχνιζε. Ο,τι επιμένει σήμερα, με το πρόσχημα του Δεκέμβρη του 2008, δεν είναι ο «έφηβος που θέλει να αλλάξει τον κόσμο» ούτε η νιότη που αντιμάχεται την «πραγματικότητα των μεγάλων», ο ρομαντισμός του οράματος εναντίον του κατεστημένου, της αντίδρασης απέναντι σε κάθε μορφής εξουσία. Δεν είναι τα «φυτά» στα σπίτια με τους γονείς και οι ζωηροί και ανυπάκουοι στους δρόμους. Η τρομοκρατία του χουλιγκανισμού δεν χτίζει «πεζογέφυρες». Τις ανατινάζει.