«Είναι αλλιώς να είσαι ΑΕΚ», έλεγε ένας φίλος μου παλιά. Δεν ήταν ΑΕΚ, βέβαια, αλλά τη σεβόταν. Ισως είχε να κάνει με τον Μικρασιάτη παππού του, που ποτέ δεν κατάλαβε πώς το παιδί βγήκε Παναθηναϊκός και, όπως λέει ο φίλος μου, ευτυχώς δεν έζησε να τη δει να πέφτει στη Γ΄ Εθνική. Σήμερα, ο παππούς θα ήταν περήφανος. Δύο χρόνια μετά και αφού η ομάδα της Φιλαδέλφειας πέρασε μία σεζόν στη Γ΄ και μία στη Β΄ Εθνική, αντιμετωπίζοντας συλλόγους όπως ο ΠΑΟ Κρουσώνας, η Τριγλία Ραφήνας και ο Περαμαϊκός, ήρθε η ώρα της επιστροφής στα σαλόνια της Superleague. Κι έτσι το ΟΑΚΑ το περασμένο Σάββατο γέμισε χαμόγελα. Πιτσιρίκια, παρέες νεαρών, οργανωμένους οπαδούς που φώναζαν συνθήματα από τον Ηλεκτρικό, κοριτσάκια ντυμένα με σημαίες, οικογένειες σε απαρτία στα κιτρινόμαυρα, ροκ κορίτσια με μπλούζες Metallica και αγόρια με φανέλες Ζούλιο Σέζαρ, Σκόκο και Αραβίδη. «Μέχρι να αρχίσει πάλι η γκρίνια», μου λέει ο Κώστας, που περιμένει στην ουρά να πάρει εισιτήριο. «Γιατί θα αρχίσει. Εως τότε, ας το ευχαριστηθούμε».
Ισως πιο συγκλονιστικό και από την επιστροφή της ΑΕΚ στην πρώτη κατηγορία να ήταν ότι το περασμένο Σάββατο στο ΟΑΚΑ είχε σχεδόν ψύχρα. Ο καιρός είχε δροσίσει κι έκανε τη βραδιά ακόμη πιο ιδανική για γήπεδο. Οι ουρές στα εκδοτήρια εισιτηρίων είχαν αρχίσει να δημιουργούνται από το μεσημέρι, τα κιόσκια με τα κασκόλ, τις σημαίες, τις φανέλες αλλά και τα σουβλάκια, τα νερά και τα σποράκια (αειθαλής συνήθεια κάθε γνήσιου φιλάθλου) είχαν στηθεί από νωρίς. Το στέγαστρο του Καλατράβα, εκτός από τους συνήθεις θαμώνες με τα πατίνια, τα ποδήλατα και τα πιτσιρίκια που παίζουν μπάλα, φιλοξενούσε και κιτρινόμαυρους φιλάθλους που χαλάρωναν πριν από την έναρξη του ματς. Εψαξα να βρω παρέα για να έρθω απόψε εδώ, όμως οι γνωστοί και φίλοι μου ΑΕΚτζήδες ήταν από εκείνους του... καναπέ. Θα το έβλεπαν όλοι από την τηλεόραση.
Αυτό έκανε και ο Γεράσιμος, παρότι πολύ γηπεδικός. Από το 2013 προσπαθεί να κρατάει αποστάσεις. «Την ημέρα που “έπεσε” η ΑΕΚ, ήμουν στο γήπεδο. Επί δύο εβδομάδες ήμουν πολύ στενοχωρημένος, τόσο που με προβλημάτισε. Είπα “είναι δυνατόν σοβαρός άνθρωπος να στενοχωριέται έτσι για το ποδόσφαιρο;”. Και έκτοτε προσπαθώ να κρατώ μια συναισθηματική απόσταση. Οσο και να το παλεύω βέβαια... είμαι ΑΕΚ. Τα δύο χρόνια που παίζαμε στις άλλες κατηγορίες πήγαινα και παρακολουθούσα. Η διαδικασία τού να πας στο γήπεδο, ξέρεις, δεν αλλάζει. Είτε στην Α΄ είτε στη Γ΄ Εθνική, πάλι θα μαζευτείς με τους φίλους σου ή τον πατέρα σου, θα το συνδυάσετε με κουβέντα, με φαγητό, θα δείτε την ομάδα, θα περάσετε όμορφα. Δεν έχεις την αγωνία των ντέρμπι ή της Ευρώπης, αλλά η απόλαυση είναι ίδια. Εγινα ΑΕΚ από τον πατέρα μου, το πατρικό του ήταν δίπλα στο γήπεδο της Φιλαδέλφειας. Συμπαθούσα πάντα και τον Πανιώνιο και ξέρεις πόσες φορές προσπάθησα να γίνω; Δεν τα κατάφερα. Ομάδα δεν αλλάζεις. Και όσο κι αν προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος, η χαρά μου για την επιστροφή είναι μεγάλη. Είδα το παιχνίδι από την τηλεόραση, η ομάδα είναι αξιοπρεπής και μου αρέσει που πάει βήμα-βήμα. Θα πάω και στο γήπεδο. Απλώς φέτος δεν θα πάρω διαρκείας».
«Η ΑΕΚ είναι παντού μαζί μας»
Στο ΟΑΚΑ το Σάββατο οι περισσότεροι ήταν εξαιρετικά χαρούμενοι που μπορούν πάλι να παρακολουθούν την ομάδα στην πρώτη κατηγορία. Εκτός από μερικά παράπονα για την ανάγκη να αγοραστεί επιθετικός, οι περισσότεροι δείχνουν εμπιστοσύνη στη νέα διοίκηση. Σε ένα τοιχάκι κάθεται ο 25χρονος Σωτήρης με τα τρία ξαδέρφια του, από 8 έως 12 χρόνων. Ολοι εφοδιασμένοι με κασκόλ και φανέλες, κεφάτοι και αισιόδοξοι, παρότι τα μικρά δεν θυμούνται καλά-καλά την ομάδα στην Α΄ Εθνική. «Δεν έχει σημασία, τους έχω περάσει εγώ το μικρόβιο. Αλλωστε η σκούφια μας κρατάει από ένα εκ των ιδρυτικών στελεχών της ομάδας, τον Αρμάο. Εκείνος ήταν στην ΑΕΚ από την Κωνσταντινούπολη, παίκτης. Και ήρθε στον ξεριζωμό. Οι γονείς μας δεν ασχολούνται με την μπάλα, αλλά εγώ κόλλησα από τον παππού. Μου έλεγε “εσύ είσαι ΑΕΚ γιατί ήταν ο προπάππους σου”. Ετσι μύησα και τα μικρά. Ερχόμασταν και πέρυσι και πρόπερσι, αλλά σήμερα έχουμε μεγάλη χαρά».
Και συγκίνηση, να προσθέσω. Οι περισσότεροι άνθρωποι εδώ, περισσότερο από χαρούμενοι, είναι συγκινημένοι. Κάποιοι μένουν μόνιμα στην Αγγλία, την Αυστραλία, άλλοι είναι από Πάτρα ή Χαλκίδα. Οι πρώτοι είναι εδώ για διακοπές και «δεν θα το χάναμε με τίποτα, η ΑΕΚ είναι παντού μαζί μας», ενώ οι δεύτεροι σηκώθηκαν και ήρθαν επί τούτου από τις πόλεις τους. «Πώς και ΑΕΚ εκεί στην Πάτρα;» ρωτάω τον έναν από αυτούς που έχει φέρει τα τρία ανίψια του, που τώρα ποζάρουν στην κάμερα της φωτογράφου χαμογελαστά με τις φανέλες τους. «Είμαστε όλοι πρόσφυγες, κοπελιά. Η ΑΕΚ είναι προσφυγιά».
Το... αμάρτημα του Τζεμπούρ
Μέσα στο γήπεδο οι κερκίδες δονούνται από τον παλμό πριν καν σφυρίξει ο διαιτητής την έναρξη. Περίπου 20.000 άτομα έχουν έρθει στην πρεμιέρα. Η θύρα 1 με τους φανατικούς παίρνει φωτιά την ώρα που η ομάδα μπαίνει στον αγωνιστικό χώρο και από τα μεγάφωνα ακούγεται ο ύμνος «Εμπρός της ΑΕΚ παλικάρια» και μερικές υπόκωφες εκρήξεις από δυναμιτάκια και καπνογόνα. Τα συνθήματα γνωστά, πολλά εξ αυτών εναντίον του Ολυμπιακού και του ΠΑΟ. «Πού κολλάει ο Ολυμπιακός τώρα;» ρωτάω έναν διπλανό μου την ώρα που η κερκίδα σείεται από το γνωστό σύνθημα εναντίον του Πειραιά. «Ο Ολυμπιακός πάει με όλα, είναι σαν την Κόκα-Κόλα», μου λέει γελώντας. Εξ ου προφανώς και η αποδοκιμασία του Ραφίκ Τζεμπούρ από μερίδα οπαδών κατά την παρουσίαση της ενδεκάδας - ο Τζεμπούρ μεταγράφηκε στον Ολυμπιακό το 2010 από την ΑΕΚ και οι φίλαθλοι δεν ξεχνούν. Αγαπημένοι της κερκίδας ο Βάργκας και ο Αραβίδης, αλλά και η μεταγραφή, ο Μπουονανότε.
Στο πρώτο γκολ η ένταση εκτονώνεται. Από τη θύρα 1 και μέχρι την παιδική κερκίδα όπου τοσοδούλικα κιτρινόμαυρα ανθρωπάκια προσπαθούν να κουνήσουν σημαίες δύο φορές το μέγεθός τους, η κάθαρση είναι η ίδια. Ο Πλατανιάς δεν αντιστέκεται ιδιαίτερα, μάλλον ανέτοιμος για την πρεμιέρα και για το κλίμα του γηπέδου, και η ΑΕΚ, αξιοπρεπέστατη αγωνιστικά, εύκολα παίρνει το παιχνίδι.
Φεύγοντας, τρεις νεαροί μάς φλερτάρουν με την ίδια ατάκα που μας προσέγγισαν δύο στον ερχομό. «Οι ΑΕΚ έχει πάντα τα ομορφότερα κορίτσια», λένε και πιάνουν την κουβέντα. Δεν ξέρω αν ευθύνεται το κλίμα της ημέρας, η χαρά της ανόδου, η όμορφη καλοκαιρινή βραδιά, αλλά, αν μη τι άλλο, οι ΑΕΚτσήδες ξέρουν να φλερτάρουν...