De Sint-Niklaaskerk in Keiem was gistervoormiddag te klein voor de honderden vrienden en kennissen die de begrafenisplechtigheid van Virginie Petit kwamen bijwonen. De 21-jarige studente toegepaste psychologie aan de KATHO in Kortrijk werd op 18november aan het jeugdcentrum van Waregem het slachtoffer van de dolgedraaide joyrider Benji B. De kerel, die onder invloed van drank en drugs was, verloor de controle over zijn stuur en reed Virginie en haar vriend Dimitri Van Lerberghe aan. De jonge vrouw liep daarbij zware hersenletsels op. Ze overleed vorige zondag. Dimitri Van Lerberghe werd eveneens geraakt, maar was minder erg gewond.

In zijn homilie had E.H. Michel Verfaillie over hoe moeilijk het overlijden van de bescheiden en lieve Virginie te aanvaarden is en over haar levensdroom om na haar studies jonge mensen met problemen te helpen. ‘Deze jonge vrouw was na een eerder moeizame jeugd helemaal opengebloeid en supergelukkig met haar vriend Dimitri. Ze had geleerd hard te werken en te studeren. Ze hield van de natuur en van de mensen', zei hij.

Studenten met witte sjaal

De plechtigheid verliep emotioneel, zeker toen het favoriete liedje van Virginie en haar twaalfjarig broertje Robijn door de kerk klonk. Heel wat aanwezigen hadden het ook moeilijk toen de studenten uit haar jaar, die allemaal een witte sjaal droegen, een witte roos in een vaas voor de kist plaatsten.

Naast studentennam ook Luc De Mey, departementsdirecteur van de KATHO-IPSOC, de afdeling waar Virginie lesvolgde, het woord. ‘Sinds ik directeur werd in IPSOC, is het een jaarlijkse traditie dat ik omstreeks deze periode van het secretariaat een fotoboek krijg met alle IPSOC-studenten. Deze keer was mijn eerste reactie te kijken naar de foto van Virginie. Ik herkende haar meteen. Ik keek er mijmerend naar, hoofdschuddend, met onbegrip over wat gebeurd is, met een gevoel van fundamentele onrechtvaardigheid. In ons departement zijn we met meer dan 1.660studenten. Ze komen en gaan. En uiteindelijk verdwijnen de meesten in de anonimiteit. Virginie niet. Ze is en ze blijft voor ons een onvergetelijke herinnering. Ze was een empathische, zorgzame en ingetogen jongedame die veel voor anderen kon betekenen.'

Bidprentje

Op het bidprentje stonden deze aangrijpende woorden in het handschrift van broertje Robijn: ‘Het leven is een roos, elk blaadje een droom, elke doorn een waarheid.'

Toen de familie na debegrafenisplechtigheid achter de witte kist de kerk verliet, droeg Virginie's vader Juanito Hibon een fotocollage van zijn dochter mee.