Dlaczego warto dowiedzieć się czegoś więcej o chorobie Crohna? Przez długi czas może dawać ona niecharakterystyczne objawy i dlatego dolegliwości potrafią dokuczać przez kilka miesięcy a nawet lat. Coraz częściej wykrywana jest również u dzieci, które nie zawsze potrafią dobrze sprecyzować, dlaczego czują się źle i co im dolega. Tym bardziej, że choroba może dotknąć nawet niemowlęta. Najwięcej przypadków odnotowuje się w krajach Europy Zachodniej i Ameryki Północnej.

Czym jest choroba Crohna?

Choroba Crohna, a w zasadzie: choroba Leśniowskiego-Crohna, zaliczana jest do grupy nieswoistych zapaleń jelit, jej etiologia nie jest dobrze poznana. Schorzenie po raz pierwszy zdiagnozował w 1904 roku polski lekarz (Antoni Leśniewski), a dokładniej opisał je Burill Bernard Crohn prawie trzydzieści lat później (1932 r.).

Choroba najczęściej dotyczy końcowej części jelita cienkiego i początkowego fragmentu jelita grubego, choć stan zapalny może mieć miejsce na każdym odcinku. Zdarza się, że owrzodzenia oddzielone są w przewodzie pokarmowym zdrowymi miejscami. Biegunki, bóle w jamie brzusznej, niedokrwistość, utrata masy ciała, trudności w oddychaniu i podwyższona temperatura powinny zwrócić uwagę właśnie w kierunku choroby Leśniowskiego-Crohna. Widoczne gołym okiem mogą być również owrzodzenia okołoodbytowe. Chorzy uskarżają się na dolegliwości trawienne. Ponadto wyniki badań krwi wskazują na podwyższone OB (odczyn Biernackiego - tempo opadania krwinek czerwonych w czasie). Wykonuje się również kolonoskopię wraz z pobraniem materiału do badania histopatologicznego, badanie w kierunku przeciwciał ANCA, pasaż jelitowy, wlew kontrastowy jelita grubego. Umożliwia to postawienie właściwej diagnozy.

Skąd te dolegliwości?

Specjaliści nie sprecyzowali jeszcze, co jest przyczyną dolegliwości. Mogą być to drobnoustroje czy składniki dostające się do układu pokarmowego wraz z pożywieniem. Część naukowców zwraca uwagę na negatywny wpływ postępu cywilizacyjnego (m.in. nadużywanie środków dezynfekujących) jako czynnik wyzwalający określoną reakcję immunologiczną osłabionego układu odpornościowego.

Jak leczy się chorobę Leśniowskiego-Crohna?

Natomiast wczesne wykrycie i rozpoznanie choroby chroni przewód pokarmowy przed rozprzestrzenieniem się stanu zapalnego. Choć niestety nieznane jest leczenie przyczynowe, a uporanie się z objawami nie oznacza, że za jakiś czas nie nastąpi ich nawrót. Trzeba się z tym liczyć. Lekarze podają odpowiednie leki (glikokortykosteroidy i aminosalicylany) oraz zalecają dietę o niskiej zawartości błonnika. W bardzo ciężkich przypadkach konieczna jest operacja. Gdy leczenie standardowe nie jest efektywne, stosuje się też terapię biologiczną. Ta wiąże się jednak z dużą ilością skutków ubocznych. Dlatego też jest stosowana dopiero wtedy, kiedy jest to konieczne.

By samodzielnie złagodzić objawy, warto przyjmować probiotyki oraz spożywać łagodne w smaku potrawy. Towarzyszące chorobie uczucie wzdęcia powinno zasygnalizować choremu, że warto ograniczyć produkty mleczne, gdyż może oznaczać to nietolerancję laktozy. Dodatkowa suplementacja organizmu uzupełni braki, które powstają na skutek biegunki.

W jadłospisie zazwyczaj dopuszczalne są: białe pieczywo, chude mięsa i ryby, tłuszcze, jaja na miękko, warzywa (bez drażniącej ściany układu pokarmowego skórki), zaś ze słodyczy - lody, galaretki i ciasta bez bakalii.

Większa świadomość zarówno wśród lekarzy, jak i osób niezwiązanych ze służbą zdrowia, może pomóc w uporaniu się z dolegliwościami - przynajmniej w pewnym stopniu. Warto poszerzać swoje wiadomości. Tym bardziej, że choroba Leśniowskiego-Crohna najczęściej pojawia się w wieku 15–40 lat.