Είναι αυτός ο κόμπος στο στομάχι. Που σε σφίγγει. Που σε πιέζει να «σπάσεις». Για να δακρύσεις. Να κλάψεις. Επειδή έχασες ένα ματς. Εναν τελικό. Η επειδή φεύγεις. Φεύγεις από κάπου που σε αγάπησαν. Που σε λάτρεψαν. Πιέζεις τα δόντια σου για ν' αντέξεις. Για να μη σου φύγει το πρώτο δάκρυ. Γνωρίζεις πως μετά δεν θα έχει επιστροφή. Θα ξεσπάσεις. Σε λυγμούς.

Κι ας είσαι ο Γιούργκεν Κλοπ που έχει την εικόνα του σκληρού. Ησουν για 7 χρόνια στην Ντόρτμουντ. Δέθηκες μαζί τους. Επέστρεψες την ομάδα στην κορυφή. Τους έκανε ξανά μεγάλους στην Ευρώπη. Αλλά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και για σένα. Γι' αυτό και ένα ολόκληρο γήπεδο σ' αποχαιρέτησε όρθιο να σε αποχαιρετάει. Γιατί σ' αγάπησε. Και τους αγάπησες. Το καπελάκι σου δεν γινόταν να κρύψει τα δάκρυα σου... «Εσπασες» στο τελευταίο αντίο.

Κι ας είσαι ο Στίβεν Τζέραρντ. Ο αρχηγός που δεν καταλαβαίνει τίποτα. Μεγάλωσες με την Λίβερπουλ. Από μικρό παιδί έγινες έφηβος και άντρας με οικογένεια. Πάντα ήσουν ο «captain». Και πάντα θα είσαι γι' αυτήν. Ομως έπρεπε να τους αποχαιρετήσεις. Στο «Ανφινλντ». Το απόγευμα που λύγισαν και τα τσιμέντα. Δεν άντεξες να πεις περισσότερες από δυο λέξεις. Το παραδέχτηκες. Πως εάν συνέχιζες να μιλάς θα ξέσπαγες σε κλάματα..

Κι ας είσαι ο Τσάβι. Μια ολόκληρη πόλη αποφάσισε να σ' αποχαιρετήσει. Ησουν αρχηγός της Μπαρτσελόνα από τις ακαδημίες. Με το περιβραχιόνιο ξύπναγες, με αυτό κοιμόσουν. Την πήρες μ' ένα Τσάμπιονς Λιγκ, την άφησες με πέντε. Εγραψες ιστορία μαζί της κι έγινες κι εσύ κομμάτι αυτής. Προσπαθούσες να κρατήσεις τα δάκρυα σου για σένα. Για τ' αποδυτήρια. Κι όμως «έσπασες». Στο αντίο σου...

Κι ας είσαι ο Νόβακ Τζόκοβιτς. Που τα πάντα τ' αντιμετωπίζεις με χιούμορ. Σα να κάνεις την πλάκα σου. Και τι έγινε που έχασες έναν τελικό στον Ρολάντ Γκάρος. Εχεις χάσει κι άλλον. Θα χάσεις κι άλλον. Ομως δάκρυσες. Δάκρυσες στο standing ovation του κόσμου. Γιατί δεν ήξερες πως ν' αντιδράσεις. Γιατί αυτήν την φορά δεν μπορούσες να κάνεις πλάκα «Τζόκερ»...

Κι ας είσαι ο Ανδρέα Πίρλο. Ο πιο κουλ παίκτης του κόσμου. Που δεν σου καίγεται καρφί για τίποτα. Γιατί ρε φίλε έχεις πάρει Μουντιάλ με την Ιταλία μέσα στην Γερμανία. Δεν μπόρεσες να κρατηθείς. Ηξερες ότι ήταν η τελευταία σου ευκαιρία να πάρεις κι ένα Τσάμπιονς Λιγκ με την Γιουβέντους. Γιατί αν το έπαιρνες κόντρα σε αυτήν την Μπαρτσελόνα θα γινόσουν μύθος. Γι' αυτό έκλαψες και γι' αυτό όταν η Μπαρτσελόνα σήκωνε το τρόπαιο ο κόσμος ασχολιόταν μαζί σου.

Ολοι οι μεγάλοι τελικά κλαίνε. Ο Ντέιβιντ Μπέκαμ έκλαιγε την ώρα που αγωνιζόταν γιατί είχε ενημερωθεί ότι θα γίνει αλλαγή στο τελευταίο του παιχνίδι. Το ίδιο και ο Ζιντάν κόντρα στην Βιγιαρεάλ που αποχώρησε δακρυσμένος. Ο Πεπ στην Βαρκελώνη όσο σοβαρός και αν ήθελε να φανεί δεν μπορούσε ν' αρθρώσει δυο κουβέντες... Ναι η ήττα σε «σπάει» αλλά το αντίο σε... διαλύει.

Η Μάλορι Μπλάκμαν στο βιβλίο της Boys Dont Cry εξηγεί υπέροχα το τι πραγματικά συμβαίνει.
«Δεν ξέρεις πως τ' αγόρια δεν κλαίνε», είπε ο Ανταμ
«Θα σου πω κάτι που έμαθα πρόσφατα. Δεν κλαίνε τ' αγόρια, αλλά οι αληθινοί άντρες...», απάντησε ο Νταν.