Ευανάγνωστες οι προθέσεις πίσω από τις μισο-αποκαλύψεις περί ύπαρξης γαλάζιου ουρανού και πάγων στον Πλούτωνα, και έπειτα της μισο-διάψευσης αυτών των αποκαλύψεων, λίγες μόνο ημέρες μετά τα συγκλονιστικά νέα περί ύπαρξης νερού, άρα ζωής, στον Αρη, τον πλανήτη σύμβολο της επέκτασης του ζωτικού χώρου της ανθρωπότητας. (Μάλλον για να συντηρηθεί το όνειρο –και η χρηματοδότησή του– της μεταπήδησης κάπου αλλού, η υπερπροσπάθεια ψηλάφησης μερικών κόκκων από την απεραντοσύνη του σύμπαντος.) Ο διαστημικός ταξιδιώτης της NASA έστειλε εικόνες από τη γαλανή ομιχλώδη ατμόσφαιρα που περιβάλλει τον Πλούτωνα και από μικρές περιοχές παγωμένου νερού στον πλανήτη, σε σημεία όπου πριν εμφανίζονταν κόκκινες κηλίδες... Αλλο ένα μυστήριο προς λύση, που επιχειρεί να διακτινίσει τον ανθρώπινο νου στο αστρικό του μέλλον, στον πλανήτη που θα εποικίσουμε κάποτε. Αφού, καθώς φαίνεται, η είδηση «βόμβα» για το τρεχούμενο αλμυρό νερό στις πλαγιές των ορέων του Αρη 55.200.000 χλμ. μακριά μας, ναι μεν πυροδότησε σειρά άρθρων (η ταινία ήταν ήδη έτοιμη) για την εποποιία του διαστήματος, πλήθος σεναρίων για τη μέλλουσα ζωή στον κόκκινο πλανήτη, τα θερμοκήπια λαχανικών και τις μονάδες παραγωγής συνθετικού κρέατος, αλλά γρήγορα σκεπάστηκε από τα επείγοντα και τραγικά της επίγειας ζωής.
Σίγουρα η γνώση μας για το σύμπαν εμπλουτίζεται ραγδαία και αλλάζει. Ωστόσο είναι τόσο σύντομη η ζωή μας σε σχέση με την (επί δισεκατομμύρια έτη) εξέλιξη των άστρων, τόσο απειροελάχιστη η μεταβολή την οποία μπορούμε εμείς να παρακολουθήσουμε αναλογικά με τη δίψα μας για θαύματα, που χάνουμε κάθε ενθουσιασμό.
Ομως υπάρχει και μια βαθύτερη αιτία για την απογοήτευσή μας. Θα προτιμούσαμε έναν Αρη που κρύβει ακόμη καλά την εικόνα του (το ακριβές –οι χρωματιστές αποτυπώσεις της NASA– δεν είναι αντικείμενο λατρείας). Εναν Αρη που θα είχε εξελιχθεί όπως ο δικός μας κόσμος, όμως χωρίς ψήγματα αλλοίωσης, χωρίς τον βορβορυγμό των ανθρώπινων, τέλειος, αψεγάδιαστος. Ο Αρης για μας είναι ένα είδος ονειρικής ιδανικής Γης, προικισμένος με όλα τα πλεονεκτήματα ενός βιώσιμου κόσμου, όπως συμβαίνει σε κάθε όνειρο εξιδανίκευσης. Πρόκειται για ψύχωση βασισμένη στον μύθο του ταυτόσημου, δηλαδή του άλλου εαυτού μας. Ο Αρης βρίσκεται σε μια υπερ-φύση, αφού κινείται στα βάθη του Ουρανού όπου εδρεύουν οι παράδεισοι, αλλά είναι ενδεδυμένος με τη δική μας γήινη αίγλη. Από τις μεγαλύτερες στρεβλώσεις που δημιουργεί ο κοινός νους είναι η αδυναμία να γίνει αποδεκτή η ετερότητα, να συλληφθεί το άλλο, το διαφορετικό· είναι η τάση πρόσδεσης σε έναν στενοκέφαλο ανθρωπομορφισμό. Αποδώσαμε, λοιπόν, στο ομοίωμά μας όλα μας τα κατηγορήματα, και για να το μεγαλύνουμε πάνω από κάτι που ήταν ενοχλητικά όμοιο με μας, το ντύσαμε με σκοτάδι. Δεν θέλουμε να αποδεχτούμε τις αφιλόξενες πλαγιές του, τις χαρακωμένες από τη ροή αλμυρών ποταμών...
Ευτυχώς ο άνθρωπος δρα και πέραν του κοινού νου. Η φλόγα της εξερεύνησης, η λατρεία της ανακάλυψης, η φυγή από την ανία του εξηγημένου, τον ώθησε να νικήσει τη γήινη έλξη, που τον κρατούσε αιχμάλωτο στη Γη, και να ταξιδέψει στο διάστημα. Είναι αστείρευτες οι ανθρώπινες ικανότητες. Και η επιστήμη συνεχίζει να κάνει άλματα προς τα εμπρός, προς την έγκυρη εξήγηση του κόσμου, εμποδίζοντας ναυάγια μέσα στο απόλυτο.