«Το 1%; Οχι για τα παιδιά μου». Ο τίτλος που χρησιμοποίησε σε πρόσφατο άρθρο του ο Σάιμον Κούπερ, αρθρογράφος των «Financial Times», αποτέλεσε την αφορμή για να ξεκινήσει στη Βρετανία ένας δημόσιος διάλογος με στόχο να δοθεί μια απάντηση σε ένα ζήτημα που πλέον απασχολεί εκατομμύρια ανθρώπους σε όλον τον κόσμο: Πιο σημαντική είναι η ζωή ή καριέρα; Η ευτυχία ή ο πλούτος;
Ιερείς και γυμναστές είναι ικανοποιημένοι
Και αν η κυρίαρχη γνώμη είναι ότι η ευτυχία ενός ανθρώπου εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τα εισοδήματά του, διάφορες έρευνες αποδεικνύουν το αντίθετο. Στη Βρετανία, για παράδειγμα, οι πιο ικανοποιημένοι επαγγελματίες είναι οι ιερείς, οι αποδοχές των οποίων δεν ξεπερνούν τις 27.000 ευρώ τον χρόνο, και οι γυμναστές, που κερδίζουν ακόμη λιγότερα, γύρω στις 13.000 ευρώ τον χρόνο.
«Από την Ινδία ως τις ΗΠΑ και την Ευρώπη, οι σημερινοί γονείς έχουν εμμονή με την ανάγκη να εξασφαλίσουν στα παιδιά τους ένα ιδιαίτερα επικερδές επάγγελμα, είτε πρόκειται για το επάγγελμα του δικηγόρου είτε για το επάγγελμα του γιατρού ή του τραπεζίτη. Και για να το καταφέρουν αυτό προσπαθούν να τα προγραμματίσουν σαν να είναι αυτόματα από την παιδική τους ηλικία. Αλλά ψυχολόγοι, δημοσκοπήσεις, καθώς και ο κοινός νους υποδεικνύουν ότι δεν είναι απαραίτητα αυτός ο σωστός δρόμος ώστε να γίνουν τα παιδιά τους ολοκληρωμένοι και ικανοποιημένοι με τη ζωή τους ενήλικοι» εξήγησε μιλώντας στη «Repubblica» ο Σάιμον Κούπερ.
Μητέρες-τίγρεις και παιδιά που δεν τα ρώτησε κανείς
Παρότι παραδέχεται ότι ανήκει και ο ίδιος στο πλουσιότερο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού - «Ας πούμε πως στον δυτικό κόσμο δύο ακαθάριστοι μισθοί ύψους 60.000 ευρώ και άνω τον χρόνο, του συζύγου και της συζύγου, κατατάσσουν ένα ζευγάρι επαγγελματιών σε αυτό το 1%. Σε σχέση με τον παγκόσμιο πληθυσμό η μεσαία τάξη της Ευρώπης ανήκει σε αυτό το 1%» προσδιόρισε στην ιταλική εφημερίδα -, εξακολουθεί να υποστηρίζει πως αυτό που επιθυμεί περισσότερο για τα δικά του παιδιά είναι να μπορέσουν να κάνουν ό,τι πραγματικά θέλουν. Ακόμη και να πλουτίσουν μέσω της όποιας εργασίας τους, δίχως ωστόσο να δέχονται αφόρητη πίεση με αποκλειστικό σκοπό την επαγγελματική αποκατάσταση και τον πλουτισμό.