Ο Εργοτέλης μπήκε στη λίστα των ομάδων που «κατέβασαν ρολά» λόγω οικονομικής ανεπάρκειας. Ηταν η είδηση της εβδομάδας, που πέρασε στα «ψιλά» της αθλητικής ενημέρωσης. Και γιατί να ασχοληθούν μαζί του τα ΜΜΕ; Τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του; Εδώ έχουμε ξεχάσει τα «λουκέτα» της ΑΕΚ, του Αρη, του ΟΦΗ, της Νίκης Βόλου, της Κέρκυρας. Ο κατάλογος μεγάλος και, δυστυχώς, θα προστεθούν και άλλοι.
Ουδείς βλέπει πού οδηγείται στην Ελλάδα το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Και δεν είναι μόνο αυτό. Μπάσκετ και βόλεϊ δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Απλά, οι «πτωχεύσεις» σ’ αυτά δεν είναι τόσο ηχηρές. Και φυσικά το ερώτημα είναι κατά πόσον η Πολιτεία ενδιαφέρεται γι’ αυτήν την κατρακύλα ή πιστεύει πως το καθήκον της αρχίζει και τελειώνει στο να ψηφίζει νόμους που θεωρεί πως θα καταπολεμήσουν τη βία και μεριμνά, δήθεν, για την εφαρμογή τους, επί δικαίων και αδίκων.
Συμφωνώ πως μία από τις αιτίες της απαξίωσης του ποδοσφαίρου, αλλά και των άλλων αθλημάτων, είναι η βία. Και είναι απαραίτητη η εξάλειψή της. Ή τουλάχιστον ο περιορισμός της. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, δεν χρειάζονταν ούτε νέοι νόμοι, αλλά ούτε κάθε τόσο να εμφανίζεται ο εκάστοτε υφυπουργός Αθλητισμού σαν... μπαμπούλας και να επαυξάνει τις ποινές. Οταν μάλιστα αυτές –έχει αποδειχθεί στην πράξη– είναι αναποτελεσματικές. Επομένως, κάπου αλλού θα πρέπει να αναζητηθεί η λύση του προβλήματος.
Και αυτή η αναζήτηση πρέπει να ξεκινήσει από το ποιοι είναι αυτοί που έχουν επενδύσει, από την πρώτη μέρα που έγινε επαγγελματικό το ποδόσφαιρο. Αν γίνει αυτό, θα διαπιστώσουν οι αρμόδιοι πως ελάχιστοι είναι αυτοί που παρέμειναν στις επάλξεις, καθώς οι περισσότεροι πέρασαν και αφού «τα οικονόμησαν», άφησαν πίσω τους «στάχτη και μπούρμπερη». Και το χειρότερο, ορισμένοι επανεμφανίστηκαν ή προσπαθούν να βρεθούν πάλι στο προσκήνιο.
Εδώ και δύο δεκαετίες, από αυτή εδώ τη στήλη, έχω τονίσει πως μόνο με ειλικρινή συνεργασία των παραγόντων των ΠΑΕ είναι εφικτή η καταπολέμηση της βίας και η οικονομική ανάκαμψη του ποδοσφαίρου. Να καταλάβουν, επιτέλους, τα αφεντικά των ομάδων ότι πρέπει να προστατέψουν οι ίδιοι το προϊόν τους. Αυτοί πρέπει να αποβάλουν ό,τι σάπιο υπάρχει στους οργανωμένους οπαδούς. Και αυτό δεν είναι δυνατόν να γίνει μεμονωμένα, αλλά συλλογικά. Οσες «θύρες» κι αν κλείσει το κράτος. Οσες «κάρτες φιλάθλου» κι αν τυπώσει, δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι.
Επομένως, αν πράγματι θέλει ο κ. Κοντονής να προσφέρει κάτι στον επαγγελματικό αθλητισμό, πρέπει να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο. Να κονταροχτυπηθεί όχι με τους χούλιγκαν, αλλά με αυτούς που τους καθοδηγούν. Με αυτούς που, όταν ένας από τον «υπερήφανο λαό» τους βρεθεί στη φυλακή, στέλνουν τους δικηγόρους για να τον βγάλουν έξω. Αν έχει τη δύναμη και τον τρόπο να το κάνει, τότε κάτι θα πετύχει. Στην αντίθετη περίπτωση, θα προστεθεί στη μακρά λίστα των αποτυχημένων.