Η καθοδική πορεία του Χρηματιστηρίου, η επιδείνωση οικονομικών δεικτών και η απουσία επενδύσεων περιγράφουν το σημαντικότερο πρόβλημα της οικονομίας, την έλλειψη αξιοπιστίας και εμπιστοσύνης. Το έλλειμμα αυτό αποδεικνύεται σημαντικότερο από το δημοσιονομικό, επειδή ενισχύεται καθημερινά με πράξεις, παραλείψεις αλλά κυρίως δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων.

Κάποιες ανακοινώσεις θυμίζουν μιαν αντίληψη που είχε χρησιμοποιηθεί κάποτε, εναντίον της Αριστεράς. Δηλώνουν ότι υπάρχουν «επικίνδυνοι πολίτες», τα μιάσματα που πρέπει να διωχθούν και να απομονωθούν επειδή είναι πιθανό να μολύνουν τους αγνούς πολίτες. Αυτή τη φορά τα «μιάσματα» είναι οι «ισχυροί», οι «επώνυμοι», αυτοί που «είχαν ευνοηθεί σκανδαλωδώς»!

Το χειρότερο είναι ότι αυτή η αντίληψη εκφράζεται ακόμα κι από κυβερνητικούς αξιωματούχους η αποστολή των οποίων είναι να είναι δίκαιοι προς όλους, είτε είναι ισχυροί είτε όχι. Κι όμως, αυτοί κυρίως προτιμούν τον ρόλο του τιμωρού.

Τα παραδείγματα είναι πολλά. Ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών, Τρύφων Αλεξιάδης, που έχει το καθήκον να περιορίσει τη φοροδιαφυγή από όπου κι αν προέρχεται, είναι σαφής. Φλέγεται από την επιθυμία να πλήξει «τους ισχυρούς». Δηλώνει στη Βουλή ότι «δεν υπάρχει περίπτωση οικονομικά ισχυροί που φοροδιαφεύγουν να δουν τα χρέη τους να διαγράφονται. Αντίθετα, αυτοί είναι στο στόχαστρο του ελέγχου, γιατί τα προηγούμενα χρόνια απολάμβαναν απαλλαγές με σκανδαλώδεις διατάξεις». Δηλαδή αντί να αλλάξει ό,τι θεωρεί «σκανδαλώδη διάταξη», θέτει κάποιους «στο στόχαστρο»!

Διευκρινίζοντας τι εννοεί «στόχαστρο», διαβεβαίωσε ότι ο έλεγχος για φοροδιαφυγή γίνεται κάτω από την επίβλεψη των οικονομικών εισαγγελέων, οι οποίοι, όπου διαπιστώνουν ότι υπάρχει φοροδιαφυγή, προχωρούν σε δεσμεύσεις περιουσιακών στοιχείων και τραπεζικών λογαριασμών.

Προφανώς δεν ήταν τυχαία η πρόσφατη ανακοίνωση του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο ότι «η διαπλοκή το επόμενο διάστημα τελειώνει» καθώς «βιώνει τις τελευταίες μέρες της πρωτοκαθεδρίας της, της εξουσίας της».

Γι’ αυτό έσπευσαν οι κυβερνητικοί παράγοντες που διαγκωνίζονται να αποδείξουν ότι «για πρώτη φορά ισχυροί και επώνυμοι πληρώνουν», πιστεύοντας ότι οι άνεργοι, οι χαμηλόμισθοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι ενθουσιάζονται επειδή η κυβέρνηση αποφάσισε διώξεις ισχυρών. Ικανοποιούνται επειδή οι ίδιοι μεν είναι φτωχότεροι αλλά πλήττονται και… άλλοι!

Η επιχείρηση δίωξης «των ισχυρών» προφανώς ταιριάζει και με τη μείωση των αδειών για τηλεοπτικούς σταθμούς που είναι λιγότερες, με το υποκριτικό επιχείρημα ότι «το κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι η οικονομική βιωσιμότητα των τηλεοπτικών επιχειρήσεων για να μη δημιουργούνται στρεβλώσεις στην αγορά». Ευτυχώς η κυβέρνηση δεν προσπάθησε να λύσει το πρόβλημα βιωσιμότητας των σουβλατζίδικων που επίσης είναι υπεράριθμα, των εφημερίδων, των κινηματογράφων, των ταξί κ.λπ.

Η ανάπτυξη δεν είναι συμβατή με έλλειψη δικαιοσύνης. Οι αναπτυγμένες οικονομίες διαθέτουν δίκαιο και αποτελεσματικό σύστημα απονομής δικαιοσύνης το οποίο δεν κινείται με ζήλο και ιδιαίτερο ενθουσιασμό για να τιμωρήσει κάποιους ή να διώξει συγκεκριμένες κατηγορίες «ισχυρών και επώνυμων». Αντίθετα, αυτά συμβαίνουν σε τριτοκοσμικές χώρες ή σε διεφθαρμένα και αυταρχικά καθεστώτα.